الأهواز – الشعر الأهوازي / قصیدة شعبیة جمیلة من الشاعر حسین الوائلي.
قائد رتبته الچیلات من اتثور
میت لچن ضلّت رهبته التکتل
جاب العمر واگف وگفت الحیطان
ما یمتدله فوگ الگاع غیر الضل
عینه الما غفت ترصد اوکار ابلیس
مثل الصگر شاهگ مایحب یختل
چان اسمه عظم بریاگهم والحید
من یسمع ابذکره امن الرعب یجفل
اشما جرحه انفتح للله قنوت ایصیر
حته الدم یسبح چان من ینزل
بیهه ارجال توگع من یمرهه الضیم
بس وگعت أسد ما يمر بيهه الذل
من يمشي جدمهم يبقه اثر تاريخ
واطباع اللي بيهم بالخيال اتقل
گالوهه او بقت صرختهم اویه الریح
موت العزّه طلقه او بالخصم تکتل
الضّحه ابمهجته حته العقیده اتعیش
الراح او یدري شوفت علي اتساوي الكل
موت البي علي ما بي نكير او خوف
ميشوف الگبر بالجنه عینه ایحل
وایلاگي الحسن فاتح مضيفه اهناك
واحسين اعله باب الجنه يستقبل
الله اشملذهه ايشوف وجه احسين
جنه ابوسط جنه او چنهه ملگت خل
ملگت ملک یحضن جیّت الخدام
یعرفهم احبابه ادموعهم تهمل
وایشاهد علي او حاضن المحسن غاد
او بيد ام الحسن عبدالله وجهه ايهل
او يسگي لو عطش من جربته العباس
وايگله الکریم البنفس یبذل
انتو احبابنه الما عفتو حبنه ابیوم
ثگّلتو ابجدمکم ما هویتو الذل
ما ینعد جزاکم مثل ماي الغيم
وامتون الجبال اگبالکم تهدل
بدون دیدگاه